Μέρος 17ο

Επιτέλους τέλος και σ’ όλους εμάς, που τη νύχτα της Ανάστασης, ανασταίνουμε τον Κύριο μόνο για λίγο, διότι μετά τον «θάβουμε» στον «τάφο» της λήθης και της αδηφαγίας, της ντροπής και της δειλίας, της λαιμαργίας και της αγνοίας και δεν τιμούμε έτσι την Ανάστασή Του διότι η ημέρα της Ανάστασης δεν είναι μόνο:
• Το Πάσχα ή
• Κάθε Κυριακή, που όπως γνωρίζουμε, είναι αφιερωμένη στο γεγονός της Ανα-στάσεως ή
• Η διακαινήσιμη εβδομάδα, όπου όλες οι προσευχές υποχωρούν, μπροστά στο λαμπρότατο «Χριστός Ανέστη».

Η ημέρα της Ανάστασης είναι:
• Όλη η ζωή μας.
• Όλη η ζωή της Καινής Διαθήκης.
• Όλη η ιστορία της Εκκλησίας, αφού προχωρεί με χειραγωγό την Ανάσταση.

Στους ασεβείς Σιωνιστές Εβραίους, που σταύρωσαν τον Ιησού Χριστό, οι σκέψεις τους για ανάσταση τους φαινόταν παραλογισμός και βλακεία, όπως ίσως και σε πολλούς σημερινούς αμαθείς ανθρώπους. Όμως ο Ίδιος ο Θεός, μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, στην Αγία Γραφή και τον προφήτη Ιεζεκιήλ, μας δίνει όλη την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.

Λέει ο προφήτης:
«Βρέθηκα σε μια απέραντη πεδιάδα, γεμάτη κόκαλα. Κόκαλα ανθρώπινα. Πολλά σφόδρα. Και ξηρά σφόδρα. Που ανήκαν σε πεθαμένους από αμνημονεύτων χρόνων. Που είχαν τόσο φθαρή, ώστε δεν είχε μείνει τίποτε σωστό σ’ αυτά. Εστάθηκα και τα κοίταζα. Με απορία και θλίψη. Και Να, ξαφνικά ακούω τη φωνή του Παντοκράτορος Θεού, να με ερωτάει: -Υιέ ανθρώπου, ει ζήσεται τα οστά ταύτα; τι λες; τι γνώμη έχεις; Μπορεί ποτέ, να ξαναπάρουν τα οστά αυτά ζωή;»
Ο προφήτης απάντησε:
«-Κύριε, Σύ οίδας!» Δηλαδή Εσύ ξέρεις.
Και ακούστηκε η φοβερή φωνή του Κυρίου Σαβαώθ, που έλεγε:
«Υιέ ανθρώπου, προφήτευσε. Δώσε, στο Όνομά μου, εντολή.»
«-Σε ποιόν;»
«-Σ’ αυτά τα γυμνά οστά. Ειπέ τους: Ε, σεις κόκαλα ξερά! Ακούστε την εντολή του Κυρίου. Ο Κύριος σας λέγει: -Είναι φανερό. Είσθε οστά. Οστά γυμνά. οστά νεκρά. Όμως. Εγώ θα σας φτιάξω νεύρα. Εγώ θα σας τυλίξω με σάρκα. Εγώ θα σας σκεπάσω με δέρμα. Εγώ θα σας δώσω ζωή. ναι. θα αποκτήσετε ζωή. Και τότε, θα καταλάβετε, ότι η ζωή, δεν είναι μια κατάσταση ανεξάρτητη από Εμένα. Τότε θα το καταλάβετε, ότι Εγώ είμαι η Ζωή.»
Και συνεχίζει ο προφήτης:
«Κι εγώ υπάκουσα. Έκαμα αυτό που μου είπε. Στράφηκα στα ξερά κόκαλα. Και τους μετέφερα την εντολή του Θεού, όπως μου την είπε. Και υπακούοντας στο παντοδύναμο θέλημα του Κυρίου, όλα εκείνα τα οστά αναταράχθηκαν. Και ευρήκαν τη συναρμογή τους. Και έγιναν ενιαίοι σκελετοί. Και επάνω τους φάνηκαν νεύρα και σάρκες και δέρμα. Και τα κόκαλα έγιναν άνθρωποι νεκροί. Και μου είπε πάλι ο Θεός:
- Υιέ ανθρώπου, προφήτευσε. Δώσε εντολή. στις ψυχές τώρα. Να έλθουν. Από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος. Από όπου και Αν ευρίσκονται. Και να μπουν στα νεκρά σώματά τους. Να ξαναπάρουν ζωή.»
Και ο υιός ανθρώπου προφήτης Ιεζεκιήλ πειθαρχεί. Και μας λέγει:
«- Και εγώ υπάκουσα. Και το είπα. Και οι ψυχές, και άκουσαν και υπάκουσαν. Και ήλθαν οι ψυχές αμέσως. Και οι άνθρωποι εκείνοι «έζησαν». Επήραν ζωή. Ξαναπήραν ζωή. Και σηκώθηκαν όρθιοι. Και «έστησαν επί πόδας αυτών». Πλήθος αναρίθμητο! Και άρχισε, όλη εκείνη η λαοθάλασσα, να κινείται! Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ζωή ζωοποιός και ανάσταση.»

Με τον ίδιο τρόπο θα αναστήσει ο Θεός και όλους τους απ’ αιώνος κεκοιμημένους. Με τον ίδιο τρόπο! Άλλο φυσική, σαρκική ζωή και άλλο ζωή Θεϊκή. Όποιος δεν «ακούει» και δεν πιστεύει τον λόγο του Χριστού, είναι πεθαμένος. Όποιος τον ακούσει και το δεχθεί, ανασταίνεται.

Άς μπούμε λοιπόν όλοι μας στο όχημα της Ανάστασης, που βαδίζει σταθερά στην λεωφόρο της νέας ζωής και μας οδηγεί στο τέρμα, στο ατέρμον τέρμα της βασιλείας των ουρανών., στην απεραντοσύνη της αιωνιότητος.

Το φώς της Ανάστασης, φωτίζει εκείνους που πιστεύουν και περιμένουν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, τη ζωή, τη ψυχή, τα έργα, το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον, τις σκέψεις μας, τον ψυχικό μας κόσμο, τον διπλανό μας, τον μακρινό μας και το σύμπαν, εκτός από αυτούς, που δεν περιμένουν ανάσταση νεκρών και δεν έχουν ούτε μία αχτίδα φωτός.

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί που ζούν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού δεν φοβούνται το θάνατο. Ο θάνατος του ανθρώπινου σώματος, όπως και ο χρόνος του θανάτου, είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού!!! Ο θάνατος, είναι η μεγαλύτερη... ευεργεσία του Θεού προς τον άνθρωπο!!! Όπως γκρεμίζει ο εργολάβος, ένα παλιό ερειπωμένο σπίτι, για να φτιάξει ένα καινούργιο, έτσι και ο Κύριος, αλλάζει τον παλαιό θνητό άνθρωπο και τον κάνει καινούργιο, άφθαρτο και άγγελο.

Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο για να πεθαίνει. Αιτία του θανάτου δεν είναι ο Θεός, αλλά η αμαρτία. Ο Χριστός που κατάργησε το κράτος της αμαρτίας κατάργησε και το κράτος του θανάτου. Ο θάνατος βλάστησε από την σάπια ρίζα της αμαρτίας. Από την στιγμή που χτυπήθηκε η ρίζα, έλειψαν και οι καρποί. Ο θάνατος είναι πιά χωρίς δύναμη. Η κάθε μέρα που περνάει δεν μας φέρνει στην ημέρα του θανάτου, αλλά στην ημέρα της αιώνιας ζωής. Δεν χάνουμε πιά μία μέρα. Κερδίζουμε μία μέρα. Τα στάχυα, τα άνθη, τα δένδρα, η ανοιξιάτικη βλάστηση, όλα αυτά δεν βλάστησαν από ένα σπέρμα θαμμένο και σαπισμένο μέσα στη γή; Γιατί λοιπόν το θνητό σώμα να μην αναστηθεί με νέα ένδοξη και αθάνατη μορφή;

Άς έρθουν οι ουτοπιστορεαλιστές του αθεϊσμού να μας δώσουν εξηγήσεις και να μας πούν τι υπάρχει μετά τον τάφο; Στάχτη και χώμα και σκουλήκια όλα τα όνειρα, οι ιεροί πόθοι, οι υψηλές προοπτικές, τα όμορφα συναισθήματα, οι ευγενικοί πόθοι;

Οι άγιες ψυχές απαλλαγμένες από τα δεσμά του σώματος και τους άλλους γήϊνους περιορισμούς ζούν με το Θεό, ενωμένες μαζί Του, χωρίς κίνδυνο. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι στατική. Δεν σταματάει στη γή αυτή. Βρίσκεται σε συνεχή πορεία. Με τον θάνατο γίνεται ριζική αλλαγή ζωής. Το νεκρό σώμα, που μπαίνει στον τάφο σε κατάσταση φθοράς και αποσύνθεσης, θα αναστηθεί άφθαρτο, ωραίο και ένδοξο.

Τι κάνεις όταν θέλεις να ανοικοδομήσεις ένα παλιό σπίτι; Βγάζεις πρώτα έξω τους ανθρώπους του κι ύστερα το κατεδαφίζεις για να το φτιάξεις πιο ωραίο. Και το γεγονός αυτό όχι μόνο δεν τους στενοχωρεί αλλά και τους γεμίζει χαρά. Διότι δεν μένουν στην κατεδάφιση. Οραματίζονται το μελλοντικό καινούργιο οικοδόμημα. Κατά παρόμοιο τρόπο ενεργεί κι ο Θεός. Βγάζει την ψυχή από το παλιό σώμα που κατοικεί , για να το βάλλει στο νέο σώμα το λαμπρό και άφθαρτο.

Άς μην προσέχουμε λοιπόν τη φθορά, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητα. Πώς θα γίνει δίκαιη κρίση, αν τα σώματα δεν ανασταίνονται; Οι ψυχές θα τιμωρούνται ή θα απολαμβάνουν τα αιώνια αγαθά μόνες τους;

Ρωτάνε μερικοί: Πώς ο Θεός ανέχεται το δημιούργημα της αγάπης του, ο άνθρωπος, να βασανίζεται; Δεν είναι αντίθετο με την αγαθότητά Του και ασυμβίβαστο με την δικαιοσύνη Του, να επιβάλλει ποινές αιώνιες για πράξεις που έγιναν σε περιορισμένο χρόνο;

Δεν διαμορφώνει όμως ο Θεός τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος διαμορφώνει τον εαυτόν του και τον τοποθετεί στη θέση που ο ίδιος επιλέγει. Το σκοτάδι ψάχνει για το σκοτάδι κι εκεί αναπαύεται. Οι σκοτισμένες ψυχές μισούν το φώς οπουδήποτε κι αν βρίσκονται:
-Μπορεί μια νυχτερίδα να ζήσει στο φώς;
-Μπορεί ένας μπεκρής να ζήσει μαζί με εγκρατείς ανθρώπους;

Οι αμετανόητοι είναι «αλυσοδεμένοι» με τα πάθη τους. Πώς θα ζήσουν μια ζωή διαφορετική; Σ’ αυτούς ούτε η αγάπη του Θεού μπορεί να επέμβει και να καταργήσει το θείο δώρο της ελευθερίας, ούτε η δικαιοσύνη Του μπορεί να μένει αδρανής και να καταργείται. Θάνατος λοιπόν είναι,όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται και χωρίζεται από τον Θεό. Αυτός ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό είναι ο αληθινός θάνατος, διότι ο άνθρωπος αποκόπτεται από την Πηγή του. Νεκροί δεν είναι εκείνοι, που θάφτηκαν μέσα στη γή. Νεκροί είναι μόνο εκείνοι, που έθαψαν την ψυχή τους μέσα στο σώμα. Γι’ αυτό πενθούμε τους αμαρτωλούς όχι μόνο όταν πεθαίνουν, αλλά κι όταν ζούν. Και χαιρόμαστε για τους δίκαιους όχι μόνο όταν ζούν, αλλά και όταν πεθαίνουν. Γιατί; Διότι οι αμαρτωλοί κι όταν ζούν, νεκροί είναι, ενώ οι δίκαιοι ακόμη και νεκροί, ζούν.

Γενικό συμπέρασμα: Να μη κλαίμε τους νεκρούς, αλλά τους αμαρτωλούς είτε ζούν είτε πεθαίνουν.

(Γύρω στα δύο δισεκατομμύρια είναι οι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο κι οι Εβραίοι μία χούφτα. Δεν τους προβληματίζει η μαρτυρία της Ιστορίας, που είναι τόσο αυθεντική; Τόσα έγιναν. Τόσα άκουσαν. Τόσα είδαν. Τι άλλο θέλουν; Όλα τα ψάχνουν, εκτός από την αλήθεια).



Επιτέλους τέλος σε όλους τους χλιαρούς με τη μειωμένη πίστη, αδιάφορους, δυσάρεστους, αρνητές, απελπισμένους, αποκρουστικούς ψυχολογικούς τύπους, τους... γκρινιάρηδες:
• Που έχουν το σύνδρομο του ανικανοποίητου.
• Που παντού και σ’ όλους βρίσκουν πάντα λάθη, παραλείψεις.
• Που τους φταινε όλα και όλοι και
• Που - ασεβώς και βλασφήμως - γογγύζουν κατά του... Θεού, προσβάλλοντας την Αγάπη Του και αγνοώντας την Πρόνοιά Του!!!

Για τα καλά, δεν έχουν να πουν ούτε έναν καλό λόγο, διότι δεν τα παρατηρούν. Η ευαισθησία τους εξαντλείται μόνον στις ατελείωτες μεμψιμοιρίες τις οποίες έχουν σαν μοιρολόι. Δημιουργούν μικροεπεισόδια, που φέρνουν δυσφορία, γκρίνια, άγχος και δυστυχία και συνέχεια «τα βάζουν» με το Θεό. Μπορεί η λαϊκή παροιμία να είναι σοφή και να λέει: «Η γκρίνια σπίτια διαλύει κι αντρόγυνα χωρίζει», αλλά οι γκρινιάρηδες, δεν είναι σε θέση να φιλοσοφούν. Τα δικά τους βάσανα, τα θεωρούν χειρότερα από όλα τα άλλα. Τα παραδείγματα πολλά:
• Ο φτωχός κατηγορεί τη φτώχεια του.
• Ο πλούσιος στενοχωρείται, διότι «έχει πολλά» στο μυαλό του.
• Ο άνεργος είναι σε άσχημη κατάσταση, διότι δεν έχει δουλειά.
• Ο εργαζόμενος αναθεματίζει αυτόν, που εφεύρε τη δουλειά, διότι δε μπορεί να ξυπνήσει μία μέρα το μεσημέρι.
• Ο υγιής τεμπέλης θα ήθελε να είναι σε κρεβάτι... νοσοκομείου, να ξεκουράζεται.
• Ο ασθενής γκρινιάζει, που έχει συνέχεια, προβλήματα υγείας
• Ο αδύνατος γκρινιάζει, που δεν έχει μερικά κιλά παραπάνω.
• Ο χοντρός δυσφορεί, διότι είναι δυσκίνητος.
• Ο άτεκνος θεωρεί φοβερή την ατεκνία.
• Ο πολύτεκνος κατηγορεί την πολυτεκνία.
• Αυτός που έχει ένα παιδί, θεωρεί τον εαυτό του, σαν να μην έχει... κανένα.
• Αυτός που έχει ωραία γυναίκα, θεωρεί ότι είναι το χειρότερο, που του έχει συμβεί, διότι η κατάσταση είναι γεμάτη από καχυποψίες κι επιβουλές.
• Αυτός που έχει άσχημη γυναίκα διαμαρτύρεται, διότι η κατάσταση είναι αηδιαστική.
• Ο στρατιώτης αισθάνεται κόπο και κίνδυνο.
• Ο κυβερνήτης αισθάνεται, ότι έχει τεράστιες ευθύνες, που τον ταλαιπωρούν.
• Ο παντρεμένος θέλει να είναι ελεύθερος.
• Ο ελεύθερος θέλει ν’ αποκτήσει σπίτι, γυναίκα και παιδιά.
• Ο έμπορος μακαρίζει τον γεωργό για την ασφάλεια.
• Ο γεωργός μακαρίζει τον έμπορο για τον πλούτο.
• Αυτός που έχει σπίτι στην πόλη, μακαρίζει αυτόν που ζει στο χωριό, με τον καθαρό αέρα
• Αυτός που ζει μόνος του στο χωριό και στερείται την ζωή της πόλης, μακαρίζει τον «πρωτευουσιάνο».

Επειδή τους λείπει η αυτογνωσία, γκρινιάζουν για όσα βλέπουν στους άλλους - αντί να ερευνούν τον εαυτόν τους και να γκρινιάζουν με τον εαυτόν τους - όλοι κλαινε τη μοίρα τους και ταλαιπωρούν και τον εαυτόν τους και τους άλλους, διότι αυτό το κλάμα, γίνεται παράπονο και φλυαρία, η οποία φλυαρία, είναι πάντα πολύ ενοχλητική. Αν όλοι οι γκρινιάρηδες έβλεπαν κατάματα τον εαυτόν τους στον καθρέπτη, όχι μόνο δε θα είχαν να ασχοληθούν με τους άλλους, αλλά ούτε θα τολμούσαν, να τους κατακρίνουν με τα παράπονά τους και τη συνεχή φλυαρία τους.

Αν πρέπει να έχουμε παράπονα, τότε αυτά τα παράπονα, πρέπει να στραφούν προς τον εαυτό μας. Η καλύτερη λειτουργία της αυτογνωσίας, είναι η αυτομεμψία, ή αληθινή λειτουργία ελευθερίας, που μπορεί να ελέγχει κανείς τον εαυτόν του και να έχει το θάρρος, να τον κατηγορεί και να τον ταπεινώσει. Τότε η αυτομεμψία, δεν είναι γκρίνια και κλάμα, ούτε αθυμία και κατάθλιψη, αλλά μια θαρραλέα ομολογία σφαλμάτων και αμαρτημάτων, ένα στοιχείο αυθεντικής μετάνοιας, ένας εθελούσιος υπαρξιακός αυτομηδενισμός, μια εκούσια συντριβή του εγωισμού και της αυτοπροβολής. Με γκρίνιες και γογγυσμούς, δεν στεριώνει ποτέ η οικογενειακή, η επαγγελματική και η κοινωνική ειρήνη - που τόσο πολύ - έχουμε ανάγκη.

Ας νοηματοδοτήσουμε λοιπόν - όλοι οι γκρινιάρηδες - την υπαρξιακή μας προβληματικότητα και ας γεμίσουμε την καρδιά μας με πνεύμα Χριστού.



Επιτέλους τέλος, σε όλους εσάς, που δεν έχετε εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια.

Ο Πολυεύσπλαχνος Θεός μας αποδεικνύει κάθε στιγμή της ζωής μας, όσο δύσκολη κι αν είναι, ότι είναι πάντα δίπλα μας και προνοεί για μας. Εσείς που πονάτε ή θλίβεστε ή είστε μελαγχολικοί ή αναστατωμένοι ή ανήσυχοι, μήπως ξεχάσατε το Θεό; Μήπως ξεχάσατε, ότι υπεράνω όλων των ανθρώπινων ενεργειών, κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν και την ζωή του κάθε ανθρώπου, η Πάνσοφος και Πανάγαθος Πρόνοια του Θεού;
Ο άνθρωπος δεν είναι έρμαιο της τυφλής τύχης. Ο άνθρωπος, που εξελέγη από το Θεό, από καταβολής κόσμου και προορίστηκε για υιοθεσία, εξαρτάται από το Θεό (πριν γεννηθεί, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο υλικός κόσμος, ανάρχως και προαιωνίως, υπήρχε στη σκέψη και την αγάπη Του - Εφεσ. α΄ 4-5)

Τα ακοίμητα μάτια Του παρακολουθούν και γνωρίζουν, όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μας. Και η πατρική Του αγάπη, τα κανονίζει, όπως πρέπει.

Ο πόνος - είτε το θέλουμε είτε όχι - είναι «δεμένος», με την ανθρώπινη ζωή και την αρμονία της φύσης. Γι’ αυτό, μην βιάζετε την αρμονία της φύσης.

Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και την απομάκρυνσή τους από τον παράδεισο, ο άνθρωπος δε γεύεται μόνον τη χαρά, όπως προηγουμένως, αλλά και τη λύπη.

Το αίσθημα του πόνου και της λύπης, το δοκιμάζουν όλοι οι άνθρωποι, άρχοντες και αρχόμενοι, πλούσιοι και φτωχοί, αμαρτωλοί και άγιοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Και ειδικά, όποιος αγαπά την τιμή του κόσμου, δε μπορεί ν’ αποφύγει τα αίτια της λύπης. Όταν περνάμε μια σκοτεινή σήραγγα, δε φανταζόμαστε ποτέ, ότι στην άλλη άκρη, υπάρχει το φως.

Πέφτουμε στην απελπισία και τα βλέπουμε όλα μαύρα και σκοτεινά. Το ίδιο συμβαίνει και στην ζωή. Το φως όμως του Χριστού, μας περιμένει στην άλλη άκρη και μας λέει να είμαστε γενναίοι. Η παρούσα ζωή είναι σαν το στάδιο και το γυμναστήριο των αθλητών του Θεού.

Ο πόνος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά δοκιμασία, μέθοδος παιδαγώγησης του ανθρώπου και γύμνασμα της πίστης. Δεν θα βρούμε ούτε έναν άνθρωπο στον πλανήτη μας, που να μην έχει νιώσει τον πόνο. Όπως δεν υπάρχει ούτε μια σταγόνα θαλασσινού νερού, που να μην περιέχει αλάτι, έτσι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μη έχει γνωρίσει τον πόνο και τη θλίψη.

• Δεν μας ρωτάει, αν τον θέλουμε ή όχι ή αν μας αρέσει η αν το μισούμε.
• Δεν τον νοιάζει αν τον περιμένουμε ή αν είμαστε απροετοίμαστοι να το δεχτούμε.
• Δεν έρχεται ποτέ να μας ψυχαγωγήσει, να μας ξεκουράσει ή να μας ευχαριστήσει.
• Άλλες φορές υποφέρεται, άλλες όχι.
• Άλλες φορές εκείνοι - που το δέχονται - χάνουν τον ύπνο και την όρεξή τους, την ηρεμία και τη χαρά τους, ακόμη και τον έλεγχο του εαυτού τους, διότι ο πόνος, που δεν ανακουφίζεται, κουράζει, παραλύει, διαλύει και σακατεύει τον άνθρωπο.

Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο να δυσανασχετεί, να διαμαρτύρεται, να βαρυγκωμά, να καλεί τρίτους σε βοήθεια, να ζητάει τρόπους και μέσα, να τον αντιμετωπίσει. Φτάνει σε επίπεδα απόγνωσης και συνήθως λέει: «Δεν μπορώ άλλο, δεν έχει νόημα η ζωή μου και σκέπτεται διαρκώς και ζητάει το θάνατο».

Ο Κύριος επιτρέπει να δοκιμάζονται όσοι Τον αγαπούν, πρώτον, για να δυναμώσει η πίστη τους σ’ Αυτόν και δεύτερον, για να παραδειγματίζονται οι γύρω. Όταν ο άνθρωπος υποφέρει πολύ, δεν έχει πίστη στο Θεό και δεν στηρίζεται από τη χάρη Του, τότε ο πόνος, του γίνεται πραγματικό μαρτύριο και τυραννία στη ζωή. Όμως ο πόνος αυτός, ακόμη και τότε δεν αποβαίνει επιζήμιος! Όπως το καμίνι δε μπορεί να αλλάξει το χρυσάφι, έτσι και τον γενναίο και τον έχοντα πίστη στο Θεό, δε μπορεί να το διαφθείρει ο πόνος.

Τον πόνο λοιπόν, δεν πρέπει ούτε να τον φοβόμαστε, ούτε να τον αποφεύγουμε. Όταν το σώμα πονάει πολύ, το μυαλό στρέφεται στη σκέψη και την προσοχή τους οι άνθρωποι, τη στρέφουν στο πνεύμα, στην ψυχή τους, που δεν έδιναν ποτέ πριν σημασία. Σηκώνουν το βλέμμα τους στο Θεό, γίνονται προσεκτικοί στη ζωή τους, δεν αδικούν, δεν κακολογούν, δεν κρατούν κακία, αποκτούν υπομονή, ηρεμία, ευγένεια και καλοσύνη.

Γίνονται άλλοι άνθρωποι.
-Είσαι άρρωστος; Να χαίρεσαι, διότι ο Θεός είναι κοντά σου, διότι αυτόν που αγαπά ο Κύριος τον παιδεύει (Εβρ ιβ΄ 6)
-Είσαι φτωχός;Να χαίρεσαι, διότι θα σε δεχθούν τα καλά του φτωχού Λαζάρου.
-Ατιμάζεσαι, για τ’ όνομα του Ιησού Χριστού;Να χαίρεσαι, διότι η καταισχύνη σου αυτή, εις αγγέλου δόξα θα μεταβληθεί. (Μέγας Βασίλειος)

Η λύπη και τα κλάματα, είναι αδυναμίες και δεν πρέπει να βασιλεύουν με κανένα τρόπο, στο σπίτι του φιλόσοφου, του ποιητή ή του χριστιανού, διότι ο πόνος, είναι το σχολείο της ζωής. Όταν έρχεται η συμφορά, ο σοφός άνθρωπος δεν θρηνεί, αλλά ρίχνεται στη μάχη να επανορθώσει, διότι καταλαβαίνει ότι ο πόνος, είναι ένα αλέτρι, που ανοίγει στην ψυχή μυστηριώδη αυλάκια, για να μπει η Θεία Χάρη και να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους.

Όταν ο Θεός βάζει δάκρυ στο μάτι σου λοιπόν, είναι, διότι θέλει να δημιουργηθεί ουράνιο τόξο στην καρδιά σου. Άλλωστε, χρειάζονται κάποτε τα δάκρυα, για να ξεπλύνουν τα μάτια μας, να βλέπουν καθαρά. Αυτές οι δοκιμασίες της ζωής κάνουν σε μας, ότι κάνουν οι καταιγίδες στις βελανιδιές: Μας ριζώνουν. Και ό,τι κάνει η φωτιά στις ζωγραφιές της πορσελάνης: Τις κάνουν διαρκείς. Ο πόνος, είναι μια παγκόσμια γλώσσα, που μιλάει στις ψυχές. Όταν έχεις πονέσει, μπορείς να μιλήσεις και να σε καταλάβουν, όλοι οι άνθρωποι της γης, διότι οι ίδιες θλίψεις ενώνουν τους ανθρώπους, χίλιες φορές περισσότερο από τις ίδιες χαρές. Πολλοί όμως είναι εκείνοι, που έχουν υποστεί πολλές θλίψεις για δυστυχίες, που δεν ήρθαν ποτέ.
Οι σοφοί συνήθως λένε:
-Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, τόσο λιγότερο δυστυχισμένοι είμαστε.
-Όταν το φεγγάρι γεμίσει από φως, να περιμένουμε, πως θα σβηστεί.
-Όμως όταν χαθεί στον ουρανό και σβηστεί, ξέρουμε, ότι γρήγορα θα γεμίσει.
Έτσι είναι και η θλίψη, δεν διαρκεί αιώνια. Μη ταράζεστε αν σας χτυπούν οι συμφορές και οι πόνοι.

Ο Κύριος, είναι ο Κλαδευτής και ο Πάνσοφος Τεχνίτης, που παίρνοντάς σας, την ψυχή στα χέρια Του, θα τη σμιλέψει, ώστε να λάμψουν κάλλη μαγικά και θα τη ντύσει με χρυσή λαμπρή στολή.

Η άνεση και η καλοπέραση, συνήθως οδηγούν στη νωθρότητα, ενώ το κέρδος από τις δοκιμασίες, είναι μεγάλο.

Γενηθήτω το θέλημά Σου Θεέ μου, να λέμε με εμπιστοσύνη. Ό,τι κι αν μας συμβαίνει, δεν πρέπει να φοβόμαστε. Με το να προσευχόμαστε στο Θεό και να Του λέμε: γενηθήτω το θέλημά Σου, όλα μας τα προβλήματα, τα αφήνουμε πάνω Του, για να τα λύσει Εκείνος.

Ποτέ να μη λετε: «Γιατί να περνάω τόσες θλίψεις στην ζωή μου;». Όταν βλέπετε ανθρώπους με μεγάλα προβλήματα και αρρώστιες, ποτέ να μη λετε: «Γιατί να «περνάνε» τόσα βάσανα, αυτοί οι άνθρωποι;». Αλλά να παρακαλάτε το Θεό, να σας χαρίσει το φως στα «μάτια της ψυχής» σας, για να μπορέσετε να «δείτε» στην αντίπερα όχθη. Τότε, θα μπορείτε και να δικαιολογήσετε τα γενόμενα εδώ στη γη, διότι τα πάντα, ακολουθούν το σχέδιο του Θεού.

Ακόμη και ο θάνατος του ανθρώπινου σώματος, όπως και ο χρόνος του θανάτου, είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού!!! Ο θάνατος, είναι η μεγαλύτερη... ευεργεσία του Θεού προς τον άνθρωπο!!! Όπως γκρεμίζει ο εργολάβος, ένα παλιό ερειπωμένο σπίτι, για να φτιάξει ένα καινούργιο, έτσι και ο Κύριος, αλλάζει τον παλαιό θνητό άνθρωπο και τον κάνει καινούργιο, άφθαρτο και άγγελο.

Απορείτε, αλλά προσέξτε, ότι ακόμη κι εκείνοι, που κλαινε υπέρ φίλων ή των δικών τους ανθρώπων, ξεκουράζονται!!!

Κι αν δεν το πιστεύετε αυτό - που λεω - δοκιμάστε να σταματήσετε τα δάκρυά τους και τότε θα δείτε ότι στενοχωρούνται, σαν να έπαθαν πολύ μεγάλο κακό.

Αφήστε λοιπόν, την πρόνοια - κάθε μέρα - στα Χέρια του Θεού. Την ώρα του προβλή-ματος, του πόνου και της κρίσης, μη του ζητήσετε, τίποτε. Πέστε Του μόνο, ευχαριστώ. Χωρίς καμιά προσπάθεια. Εκείνος, θα κάνει ό,τι πρέπει.

Παρηγορηθείτε από την Πανσοφία του Θεού:

• Για να βγει το κρασί, βάζουμε τα σταφύλια στη στροφιλιά, πιέζουμε και βγαίνει ο μούστος (με την πίεση των θλίψεων, βγαίνει η ζεστή προσευχή).
• Για να βγει το λάδι, συντρίβουν οι πέτρες του ελαιοτριβείου τις ελιές και βγαίνει το λάδι (έτσι κι ο πόνος πιέζει τον άνθρωπο και βγάζει δάκρυ προσευχής)
• Ο σιδηρουργός για να δώσει το σχήμα που θέλει, πυρώνει το σίδερο και το χτυπάει (έτσι κι ο άνθρωπος αν υπομείνει τα κτυπήματα του πόνου, θα πάρει το σχήμα του Χριστιανού)
• Το παιδί όταν γεννιέται, κλαίει, που σημαίνει ότι η ζωή του θα είναι ένας διαρκής πόνος
• Για να βάλει ο βοσκός την προβατίνα στο μαντρί, πήρε το παιδί της, το αρνάκι κι έτσι βελάζοντας τον ακολούθησε (δεν εκκλησιάζεσαι, πaθαίνει κάτι το παιδί σου και τότε πονάς και προσεύχεσαι στο Θεό, πηγαίνεις κοντά Του, για να απαλύνει τον πόνο σου).

Αφήστε λοιπόν τον εαυτόν σας πάνω στα κύματα της Θείας Βούλησης.